Toplumcu şiir örneklerinden bazıları şunlardır: Rıfat Ilgaz, "Yarenlik": > "Sınıf (1944), Yaşadıkça (1947), Devam (1953), Üsküdar’da Sabah Oldu (1954), Soluk Soluğa (1962), Karakılçık (1969), Uzak Değil (1971), Güvercinim Uyur Mu? (1974), Kulağımız Kirişte (1983), Bütün Şiirleri (1983), Ocak Katırı Alagöz (1987)". Ahmed Arif, "Hasretinden Prangalar Eskittim": > "Dağlarının, dağlarının ardı, Nasıl anlatsam... Ağaçsız, kuşsuz, gölgesiz. Çırılçıplak, Vay kurban...". Hasan Hüseyin Korkmazgil, "Kavel", "Temmuz Bildirisi" ve "Kızılırmak": > "Bireysel şiirlerinin yanında Anadolu’nun antik yönünü vurguladığı şiirleri ile haksızlık, adaletsizlik, emperyalizm ve eşitsizliğe karşı çıktığı toplumcu şiirleri de bulunmaktadır". Nazım Hikmet, "835 Satır": > "Nazım Hikmet’in biçimsel farklılığını müjdeleyen ilk başarılı eser olarak edebiyat tarihine geçecektir". Eray Canberk, "Kuytu Sular" ve "Yüreğinin Burkulduğu Zaman": > "Toplumsallık zorunlu bir durumdur günümüz insanı için. Toplum içinde yaşıyoruz; toplumsal durumlarla ve koşullarla çevriliyiz. Şiirimizi yazarken bu etkileri taşıyoruz. Öyleyse şiirimiz toplumsaldır". Toplumcu şiirin diğer temsilcileri arasında Necati Cumalı, Ataol Behramoğlu, Gülten Akın, Kemal Özer, Yaşar Miraç ve Veysel Çolak da bulunmaktadır.