Osmanlı'daki tımarhaneler, akıl sağlığı bozuk kişilerin tedavi edildiği yerlerdi. Bazı özellikler: Tedavi Yöntemleri: Hastalar, su ve kuş sesleri, güzel kokular, Kur’an tilaveti ve müzikle tedavi edilirdi. Fiziksel Koşullar: Aydınlık ve ferah odalar tercih edilir, hastalar için ipekten çarşaflar kullanılırdı. Toplumsal Yaklaşım: Hastalar, atların bakımı gibi işlerle meşgul edilerek hem sakinleşmeleri hem de davranışlarında düzelme sağlanması amaçlanırdı. 17. yüzyıldan itibaren bu kurumlar tımarhane olarak anılmaya başlanmıştır.