Geçmişte güzellik farklı kriterlere göre ölçülüyordu: Antik Yunan'da ideal kadın vücudu, yuvarlak kalçalar, yumuşak kıvrımlar, hafif bir göbek ve nazik, simetrik bir surattan oluşuyordu. Orta Çağ'da güzel bir kadın, yüksek alnı, ince alınmış kaşları, küçük dişleri, açık teni, uzun boynu ve dar göğsü ile tanımlanırdı. Rönesans döneminde kıvrımlı, beyaz tenli, kızarık yanaklı, yumuşak ve yuvarlak yüzlü kadınlar güzel kabul edilirdi. 19. yüzyılda İngiltere'de soluk ten modaydı; kadınlar solgun görünmek için kurşun gibi tehlikeli yöntemler kullanıyordu. 20. yüzyılda 1920-1940 yılları arasında atletik vücut ve kızıl-sarı saç renkleri öne çıkarken, 1960'larda ince belli ve uzun bacaklı kadınlar güzellik ikonu haline geldi. Güzellik algısının zamanla değiştiği ve doğallığın her dönemde önemli olduğu belirtilmektedir.