Türk ay isimleri çeşitli kökenlere sahiptir: 1. Ocak: Eski Türkçe'den gelir, "ateş yakılan yer, yuva" anlamına gelir. 2. Şubat: Süryanice "şabat" kelimesinden Türkçeye geçmiştir, "dinlenme günü" anlamında kullanılır. 3. Mart: Latince "Martius" (Roma savaş tanrısı Mars'ın adı) kelimesinden gelir. 4. Nisan: Akadca'da yılın ilk ayı olarak tanımlanır, Süryanice'den Arapça'ya ve oradan Türkçeye geçmiştir. 5. Mayıs: Roma mitolojisindeki bereket tanrısı Maya'dan gelir, Latince'den dilimize geçmiştir. 6. Haziran: Süryanice'de "çok sıcak" anlamına gelir, eski Süryanice'den Türkçeye geçmiştir. 7. Temmuz: Sümer tanrısı Tammuz'dan gelir, Akadca, Aramice ve Arapça üzerinden Türkçeye geçmiştir. 8. Ağustos: Roma İmparatoru Agustus Sezar'dan adını almıştır, Latince kökenlidir. 9. Eylül: Arapça'da "üzümlerin olgunlaştığı ay" anlamına gelir, Süryanice'den dilimize geçmiştir. 10. Ekim: "Ekim" zamanını ifade eder, Osmanlı'da "teşrin-i evvel" isminin yerine 1945'te kullanılmıştır. 11. Kasım: Arapça'da "bölen" anlamına gelir, yazla kışı bölen dönem olduğu için bu şekilde adlandırılmıştır. 12. Aralık: 1945'te ay isimleri değiştirilirken, kasım ve ocak aylarının arasında kaldığı için bu isim verilmiştir.