Eski Türklerde kuşlar, doğaüstü güçlerin, ilahi iletişimin ve ölümsüzlüğün sembolü olarak kabul edilirdi. Kuşların temsil ettiği bazı unsurlar: Ruh ve ilahi habercilik: Kuşlar, ruhların simgesi olarak görülür ve tanrıların habercileri kabul edilirdi. Yaratılış: Yaratılış destanlarında kuşlar, tanrı ile birlikte önemli bir vazife üstlenir veya tanrının emrine uymayan bencil varlıklar olarak tasvir edilirdi. Gökyüzü ve yer arasındaki köprü: Gökyüzü ile yer arasında bir köprü olarak kabul edilir ve insanlarla tanrılar arasında iletişim kurmanın aracı olarak görülürdü. Ölümsüzlük: Ölülerin ruhlarını gökyüzüne taşıdıklarına ve sonsuz yaşam vaat ettiklerine inanılırdı. Totem ve arma: Bazı kuş türleri, Oğuz boylarının totemi veya arması olarak kabul edilirdi. Kartal, güç, cesaret ve ölümsüzlük; atmaca, hız ve keskinlik; baykuş, bilgelik ve gizem; turna ise bereket ve huzur sembolü olarak kabul edilirdi.