Tabhane, Osmanlı döneminde evsizlerin ve ihtiyaç sahiplerinin konaklayabildiği hayır kurumudur. Tabhane kelimesi Farsça "tāb" (tâkat, güç) ve "ḫāne" (ev, yer) kelimelerinden türetilmiştir. Tabhanelerin bazı işlevleri: Yoksul halka kalacak yer sağlamak. Uzun yolculuklarda mola yeri olmak. Kıyafet veya çeşitli eşyalara ihtiyacı olanlar için ürün bulundurmak. Hastaların tedavi ve bakımının yapılması. Tabhaneler, ilk başlarda bağımsız yapılar olarak kurulmuş, daha sonra cami ve mescitlerle bağlantılı hale gelmiştir.