Vaktiyle her türlü maddi imkana sahip olmasına rağmen, can sıkıntısından, hayatın yaşanmaya değmez olduğundan yakınan bir prens vardı 123. Kardeşleri, arkadaşları gezer, ava gider, eğlenirken o odasına kapanır, sürekli düşünürdü 123. Oğlunun bu haline hükümdar babası çok üzülüyordu 123.

Bir gün hükümdar, ülkesinin en bilge kişisini sarayına çağırtıp ona oğlunun durumunu anlattı ve buna bir çözüm bulmasını istedi 123. Bunun için bilgeye bir hafta süre verdi 123. Bir hafta içinde bir çözüm bulamazsa bunun hayatına mal olabileceğini de hatırlattı 123.

Yaşlı bilge üç beş gün düşünüp taşındı; aklına hiçbir çözüm gelmedi 123. Bu nedenle canını olsun kurtarmak için ülkeyi terk etmeye karar verdi 123. Üzgün ve dalgın bir şekilde ülkeyi terk ederken, bir köyün yakınında koyunlarını, keçilerini otlatan küçük yaşta bir çobanla sohbet etti 123.

Bundan cesaret alan küçük çoban yaşlı bilgeye "Amca şu hayvanlara biraz göz kulak oluver de, ben de şu görünen köyden azık alıp geleyim, bugün azık almayı unutmuşum da", dedi 123. Bilge de zevkle kabul etti 123.

Bilge, kafası, karşılaştığı olaylarla meşgul bir halde hayvanlara göz kulak olurken, bir koyun yavrusu kenarında oynamakta olduğu uçurumdan aşağı yuvarlanıverdi 123. Aşağı inip onu çobana verdiği sözü doğru dürüst tutabilmek için kuzuyu kendisi kurtarmaya karar verdi 123.

Bu amaçla uçurumun dibine indi 123. Önce kuzuyu sırtına bağladı, sonra tırmanmaya başladı 123. Birkaç tırmanma başarısızlıkla sonuçlandı 123. Ama bilge yılmadı 123. Uğraştı, didindi, zorlandı; ama sonunda kuzuyu yukarı çıkarmayı başardı 123.

Küçük dostuna verdiği sözü tutabilmek, bunun için de kuzuyu uçurumdan çıkarmak bir süre kafasını öyle meşgul etti ki, kendini bu işe o kadar verdi ki, başından geçmekte olan olayı, canını kurtarabilmek için ülkeyi terk etmekte oluşunu unuttu 123.

Fakat bu durum onun kafasında bir şimşek çakmasına neden oldu ve