Şövalyelik

Parzival'in konusu, Wolfram von Eschenbach tarafından 13. yüzyılın başlarında yazılmış bir Orta Çağ Alman romansında geçmektedir. Hikaye, cahil ve dünyadan habersiz bir şekilde büyüyen Parzival'in, şövalye olma yolculuğunu ve Kutsal Kâse'yi arayışını anlatır. Ana temalar arasında: - Parzival'in hatalarından ders çıkararak, olgunlaşarak ve ahlaki açıdan gelişmesi; - Affetme ve pişmanlık; - Kutsal Kâse'nin manevi arayışın ve ruhsal kurtuluşun sembolü olarak ele alınması.

"Walkure Romanze", şövalye olmak için eğitim gören Takahiro Mizuno'nun hikayesini anlatır. Takahiro, kendi ülkesindeki şövalye turnuvasında şampiyon olduktan sonra başka bir şehirdeki şövalye akademisine gitmeye karar verir.

Sabaton, Orta Çağ'da şövalyeler ve soyluların ayaklarını korumak için kullanılan bir zırh parçası olarak işlev görmüştür. Bu zırh, genellikle sadece ayağın üst kısmını örtmekte ve lame adı verilen, art arda dizilmiş perçinli demir plakalardan yapılmaktaydı.

Orta Çağ'da aşk, şövalyelik kodları, dini inançlar ve edebi eserler gibi çeşitli faktörlerin etkisiyle şekillenmiştir. Temel özellikler: - Saraylı aşk: Bu dönemde yaygın olan anlayış, bir şövalye ile evli bir kadın arasındaki platonik, idealize edilmiş ve genellikle karşılıksız aşkı ifade ederdi. - Dini aşk: Aşkın tanımı ve anlamı, Hristiyanlık gibi dini inançlarla da şekillenmişti; Tanrı'ya olan sevgi, en yüce aşk olarak kabul edilirdi. - Edebiyatta aşk: Orta Çağ edebiyatında aşk, sıkça işlenen bir temaydı ve "Tristan ve İsolde" ya da "Lancelot ve Guinevere" gibi hikayeler, yasak aşkın ve sadakatin karmaşık doğasını yansıtırdı. Orta Çağ'da evlilikler genellikle aileler arasında yapılan anlaşmalarla gerçekleşirdi ve aşk, evlilik kararının ana nedeni değildi.

Şövalye yüzüğü, genellikle Orta Çağ Avrupa'sında şövalyeler tarafından takılırdı. Günümüzde ise bu yüzükler, her yaştan ve tarzdan insan tarafından şıklığı ve anlamı bir arada sunan bir aksesuar olarak tercih edilmektedir.

"Sainte-Hermine Şövalyesi" kitabı, Napoléon'un temsil ettiği değişimle uzlaşmaya çalışan ve şövalyeliğin tüm erdemlerini mükemmel bir biçimde temsil eden genç bir şövalyenin hikayesini anlatır. Kitap, Dumas uzmanı Claude Schopp tarafından tamamlanmış ve yayımlanmıştır.

Orta Çağ şövalyeliğini anlatan edebiyat türü "romans" olarak adlandırılır.

Şövalyelerin kraliçeye aşık olmasının birkaç nedeni vardır: 1. Dini ve Toplumsal Değerler: Ortaçağ şövalyeleri için aşk, bir kadına, özellikle de soylu bir kadına duyulan bağlılık ve sadakat anlamına geliyordu. 2. Motivasyon ve İlham: Aşk, şövalyeleri motive eder ve onları daha cesur ve kararlı yapardı. 3. Prestij ve İtibar: Kraliçeye olan aşk, şövalyenin toplum içindeki prestijini ve itibarını artırırdı.

Şövalyelerin en güçlü düşmanı olarak salyangoz gösterilmektedir. Ayrıca, Tapınak Şövalyeleri ve Töton Şövalyeleri gibi diğer güçlü düşmanlar da tarih boyunca şövalyelerin karşılaştığı önemli tehditler arasında yer almıştır.

Nanatsu no Taizai (Yedi Ölümcül Günah), Avrupa Orta Çağı'na benzer bir ortamda geçen ve yedi ölümcül günahı temsil eden şövalye grubuyla ilgili bir hikayedir. Konu özeti: - Zamanında Britanya Krallığı'nı devirme komploları kuran Yedi Ölümcül Günah, Kutsal Şövalyeler tarafından yok edilmiştir. - 10 yıl sonra Kutsal Şövalyeler hükümete darbe düzenler ve krala suikast yaparak iktidara gelirler. - Kralın tek kızı olan Elizabeth, Yedi Ölümcül Günah'ı bulup krallığı geri almak için onlardan yardım temin etmek amacıyla bir yolculuğa çıkar.

Şövalyelik nişanı almak için genellikle uzun bir eğitim süreci ve belirli şartlar gereklidir. Ortaçağ'da şövalye olmak için izlenen adımlar şu şekildedir: 1. Aile veya zenginlik: Şövalye adayları soylu bir aileden gelmeli veya zengin olmalıdır. 2. Askeri eğitimler: Silah kullanımı, at binme, fiziksel eğitimler gibi askeri beceriler öğrenilmelidir. 3. Manevi eğitimler: Kilise eğitimi, etik değerler ve din eğitimi önemlidir. 4. Tören: Şövalye unvanı, genellikle bir törenle verilir ve bu törende kılıcın bir yüzü omuzuna değdirilir. Günümüzde ise bazı ülkelerde şövalye nişanı, üstün hizmetler nedeniyle verilen bir ünvan olarak devam etmektedir ve bu nişanı almak için ilgili ülkenin protokolüne uymak gereklidir.

Yuvarlak Masa Şövalyeleri arasında en bilinen isimler şunlardır: 1. Sir Lancelot. 2. Sir Gawain. 3. Sir Galahad. 4. Sir Percival. 5. Sir Tristram. Bu şövalyeler, Kral Arthur'un hükümdarlığı döneminde Camelot'ta adaleti ve şövalyelik erdemlerini temsil etmişlerdir.

Don Kişot'un amacı, Miguel de Cervantes'in romanında, şövalyelik geleneğini yeniden canlandırmak ve ülkesine hizmet etmektir.

The Accolade tablosu, İngiliz ressam Edmund Blair Leighton tarafından 1901 yılında yapılmış ve Ortaçağ İngiltere’sinde bir şövalyenin şövalye ilan edilme törenini anlatmaktadır. Tabloda, diz çökmüş bir şövalyeye kılıcıyla dokunan ve onu şövalye ilan eden beyaz bir elbise ve kırmızı bir haç giyen bir kadın tasvir edilmiştir. Bu eser, aynı zamanda Ortaçağ romantizmine ve şövalyelik kurumunun idealize edilmesine atıfta bulunmaktadır.

Şövalyelerin giydiği zırhın adı "plaka zırh" olarak bilinir.

Yuvarlak Masa'nın en güçlü şövalyesi olarak genellikle Sir Lancelot kabul edilir.

Parsifal, Richard Wagner'in üç perdelik bir operasıdır ve mitik İngiliz Kralı Artur zamanının bir şövalyesi olan Parzival'in Kutsal Kaseyi bulmak için geçirdiği serüveni anlatır. Operanın konusu: - Parzival, Kutsal Kase'yi koruyan özel şövalyelerin başında kral olan Amfortas'ın yaradan çektiği ızdırabı görür. - Daha sonra büyücü Klingsor'un büyülü ülkesine girer ve Klingsor'un kölesi olan Kundry ile karşılaşır. - Sonunda Parzival, Kutsal Kase krallığına geri döner ve Amfortas'ın yaralarını iyileştirir. Eserde işlenen temalar: merhamet, acının dönüştürücü gücü, cinsellik ve maneviyat arasındaki gerilim, kurtuluş gibi derin konuları içerir.

Şövalyelik romansları, Yüksek Ortaçağ ve Erken Modern Avrupa'nın aristokrat çevrelerinde popüler olan bir nesir veya ayet anlatı türüdür. Özellikleri: - Kahramanca niteliklere sahip şövalyelerin maceralarını anlatır. - Sadakat, onur ve saray sevgisini kutlayan idealize edilmiş bir uygar davranış kodunu vurgular. - Efsaneleri, peri masallarını ve tarihi okuyucuların zevklerine uyacak şekilde yeniden işler. Önemli örnekler: - Arthur romansları: Lancelot, Galahad, Gawain ve diğer "Yuvarlak Masa Şövalyeleri"nin maceraları. - Anonim eser: "Sir Gawain ve Yeşil Şövalye". - Thomas Malory: "Le Morte d'Arthur" (1485).

Şövalyelik ünvanı almak için Orta Çağ Avrupa'sında izlenen süreç şu aşamalardan oluşmaktaydı: 1. Eğitim: Genç bir aday, yaklaşık 7 yaşında, soylu bir ailenin yanında "squire" (silahşor) olarak eğitim almaya başlardı. 2. İleri Eğitim: Gençler, daha ileri düzeyde eğitim alır ve büyük savaşlara katılma fırsatı bulurdu. 3. Şövalyelik Ritüeli: Aday, resmi olarak "şövalye" olarak kabul edildiği bir törene katılırdı. Bu ritüel genellikle şu aşamalardan oluşurdu: - Hazırlık: Aday, törene uygun bir şekilde giyinir ve dini bir hazırlık yapardı. - Yemin: Şövalye adayı, Hristiyanlık değerlerine, adalete ve krallığa sadık kalacağına dair yemin ederdi. - "Dubbing": Mevcut bir şövalye veya lord, adayı dizleri üzerine vurarak ona "şövalye" unvanını resmi olarak verirdi. - Kutlama: Törenin ardından, adayın ailesi, arkadaşları ve diğer soylular bir kutlama yapardı. Bu süreç, hem fiziksel hem de manevi anlamda uzun ve zorlu bir hazırlığı gerektirmekteydi.

Şövalye isimleri genellikle tarih ve mitolojiden gelen güçlü figürlerden esinlenir ve sembolizmle doludur. İşte bazı örnekler: Erkek şövalye isimleri: - Sör Godwin; - Sör Jehen Maneater; - Gümüş Yılan Sir Amaud; - Muhafız Sör Wyatt; - Öncü Lord Percival; - Şampiyon Teagan. Kadın şövalye isimleri (dame olarak anılırdı): - Leydi Ysmeina; - Ejderha Yürekli Dame Mallot; - Karyalı Leydi Sabrina; - Yiğit Dame Matild; - Ateşli Yükselişin Finley'i. Ayrıca, Ortaçağ Avrupası'nda şövalye olmak için gerekli olan eğitim ve ritüelleri de göz önünde bulundurmak gerekir.