Sonnet 97, William Shakespeare tarafından yazılmış, şairin genç bir adama olan özlemini anlatan bir şiirdir. Şiirde, şairin yokluğunda geçen zaman kışa benzetilir ve bu ayrılık ona büyük bir üzüntü verir: > Nasıl bir kış oldu yokluğum senden, > Kısacık yılın zevkinden ayrılık! > Ne kadar donma hissettim, ne karanlık günler gördüm! > Her yerde ne eski Aralık ayının çıplaklığı!. Ancak, son dörtlükte, şairin ayrılığa rağmen yaratıcılığının devam ettiği ve genç adamın dönüşünü umutla beklediği ifade edilir: > Yaz ve onun zevkleri seni bekliyor, > Ve sen uzakta, kuşlar sesini keser: > Ya da şarkı söylerlerse, öyle donuk bir tezahüratla > Ki yapraklar solgun görünür, kışın yaklaştığını korkutur.