Transistörün sağlam olup olmadığını anlamak için aşağıdaki yöntemler kullanılabilir: Multimetre ile bacak tespiti: Multimetre diyot kademesine getirilir. Problardan biri transistörün orta ucuna (beyz bacağı) sabit tutulur, diğer prob ise iki uca tek tek değdirilir. İki ucun da multimetrede değer göstermesi gerekir. Sabit tutulan uç değiştirilerek iki değer karşılaştırılır. Küçük olan değer kollektör bacağını, büyük olan ise emiter bacağını ifade eder. Sabit tutulan bacaktaki probun rengi siyahsa PNP, kırmızıysa NPN tiptir. Multimetre ile direnç ölçümü: NPN transistör için beyz-emiter arası iletimde direnç değeri düşük çıkar. Beyz-kolektör arası kesimde ise direnç değeri yüksek çıkar (multimetre ekranında genelde “OL”-Open Loop). Zayıf bağlantı tespiti: Transistörün çalışabilmesi için kaynak gerilimine ihtiyacı vardır. Kollektör ucu ile toprak arası kaynak gerilimi veriyorsa transistör arızalıdır. VCE gerilim seviyesi tespiti: Transistör doyum bölgesinde çalıştığında kollektör-emiter arası doyum gerilimi yaklaşık 0.3V olmalıdır. Toprağa göre gerilim seviyesi tespiti: Transistör aktif bölgede çalıştığında her bir noktanın toprağa göre gerilimleri ölçülür. Ölçülen değerler transistörün veri katalogundaki değerlerle örtüşmüyorsa arızalı olduğu anlaşılır. Transistörün sağlamlık testinin uzmanlık gerektirebileceği ve yanlış bir müdahalenin cihaza zarar verebileceği unutulmamalıdır.