Şermin, otuz beş yaşında, sarışın ve mavi gözlü bir kadındı 5. On katlı bir apartmanın otuzuncu dairesinde yalnız başına yaşıyordu 5. İş yerinde de fazla arkadaşı yoktu; kimseyle samimiyet kuramamıştı 5. Hiç evlenmemişti 5.

Bir akşam, yine yalnızlığını düşünürken, "Bilmezler yalnız yaşamayanla / Nasıl korku verir sessizlik insana / İnsan nasıl konuşur kendisiyle / Nasıl koşar aynalara / Bir cana hasret" dizeleri aklına geldi 5. Orhan Veli'nin dizelerini ayna karşısında kendi gözlerine bakarak yüksek sesle okudu 5.

Şermin, yalnızlığının ağırlığıyla tırnaklarına baktı, ojesinin rengini değiştirip değiştirmemekte kararsız kaldı 5. "Elimi tutan bir el olsaydı, gözüme bakan bir göz olsaydı" diye düşündü 5.

Yalnızlık, Şermin için taşınması zor bir elbise gibiydi 5. "Allah'ım, bıktım artık yalnız yaşamaktan" diye iç geçirdi 5.