Umutsuzluk ile ilgili kısa bir hikaye:

Altın, o kadar mutsuz ve halsiz hissediyordu ki kendini; biran boğulacak, nefesi kesilecek sandı 1. Yatağında bir sağa bir sola dönüp duruyordu 1. Gözleri kavak ağaçlarıyla döşenmiş, üzeri kamıştan örülü hasırlarla kaplı odasının duvarlarına boş boş bakıyordu 1.

Saat sabahın dokuzunu geçiyordu 1. Altın, isteksiz isteksiz kalktı ve penceresinin önüne gitti 1. Boş ve matlaşmış gözbebekleriyle, yağan yağmuru izlemeye başladı 1. O kendi dünyasında yapayalnızdı 1.

Altın, böyle bulutlu, kasvetli havaları oldum olası hiç sevmezdi 1. Ama yine de yalnız kalmasından korktuğu için isteksiz bir şekilde kahvaltısını yaptı 1.

Altın, dipsiz ve aykırı düşünceleriyle yaşam ve ölüm çizgisinde bocalamaya devam etti 1.