Osmanlı'da vakıf sistemi, sosyal ve ekonomik yapının önemli bir parçası olarak işlev görmüştür. Vakıfların çalışma şekli şu şekilde özetlenebilir: 1. Kurucular: Sultan, üst düzey bürokratlar ve hayırsever halk, vakıfları kurardı. 2. Vakfiye: Vakfın kuruluş belgesi olan vakfiye, vakfın amaçlarını, gelir kaynaklarını ve yönetim şeklini detaylı bir şekilde belirtirdi. 3. Yönetim: Vakıflar, mütevelli adı verilen yöneticiler tarafından yönetilirdi. 4. Gelir Kaynakları: Çiftliklerden, dükkânlardan veya arazi kiralamalarından elde edilen gelirler, vakıfların temel gelir kaynaklarını oluştururlardı. 5. Hizmet Alanları: Vakıflar, cami, medrese, hastane, kütüphane, han, hamam, çeşme ve yollar gibi kamu hizmeti sağlayan kurumlar inşa eder ve işletirlerdi. Evkaf-ı Hümayun Nezareti'nin kurulmasıyla birlikte vakıflar, devlet tarafından merkezi bir yönetim anlayışıyla yönetilmeye başlanmıştır.