Sezai Karakoç'un "Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine" şiiri, İslam medeniyetinin içinde bulunduğu durumu ve şairin bu medeniyete olan özlemini anlatır. Şiirde geçen "sürgün" metaforu, İslam coğrafyasının ve medeniyetinin kökünden koparılmışlığını simgeler. Ayrıca, şiirde yakarış ve sevgiliye kavuşma arzusu da belirgin bir şekilde işlenir.