Sone 99, William Shakespeare tarafından yazılmış olup, konuşmacının ilham perisine (veya yeteneğine) hitap ettiği bir şiirdir 4.

Şiirde, konuşmacı çiçeklerin, kendi şiirlerinden güzellik ve renkleri çaldığını iddia eder 14. Örneğin, menekşeler onun kokusunu, güller ise utanma ve umutsuzluk gibi duygusal ifadelerini taklit etmiştir 14. Bu durum, doğanın niteliklerinin şiirden alındığını ve doğal düzenin tersine çevrildiğini gösterir 4.

Şiirin sonunda, konuşmacı, sevgisinin ve şiirsel yaratıcılığının tüm çiçeklerin güzelliğini içerme ve sürdürme gücüne sahip olduğunu, bu nedenle kalıcı olduğunu öne sürer 4.