Sone 99, William Shakespeare tarafından yazılmış olup, konuşmacının ilham perisine (veya yeteneğine) hitap ettiği bir şiirdir. Şiirde, konuşmacı çiçeklerin, kendi şiirlerinden güzellik ve renkleri çaldığını iddia eder. Şiirin sonunda, konuşmacı, sevgisinin ve şiirsel yaratıcılığının tüm çiçeklerin güzelliğini içerme ve sürdürme gücüne sahip olduğunu, bu nedenle kalıcı olduğunu öne sürer.