“Bir iki saat evvel ayakta haykıran, tetik çeken ve dipçik sallayan insanların hepsi yere serilmişlerdi: kimi korumak içgüdüsüyle, kimi yaralanarak, kimi de bir daha kalkmamak üzere. Bazıları yüzükoyun, bazıları çömelmiş gibiydiler, bazıları diz çökmüş, bazıları siperlerin içine dolmuşlardı; hepsinin başları çarpıktı, hepsinin hortlamış gözleri, keskin ay ışığı altında, hareketsiz, katı, birer demir parçası gibi katı, parlıyor, hiç biri kımıldamıyordu 3.”