Neo-Osmanlıcılık, Türkiye'de laik milliyetçi cumhuriyeti ve reformlarını itibarsızlaştıran, Osmanlı Hanedanı'nı ve halifelik gibi gelenekçi kurumları yücelten gerici, revizyonist, monarşist, muhafazakâr ve İslamcı bir siyasi ideolojidir. Aynı zamanda, en geniş anlamıyla, Türkiye'nin Osmanlı geçmişini onurlandırmayı savunan ve Türkiye Cumhuriyeti'nin, modern Türkiye'nin topraklarını kapsayan öncül devlet olan Osmanlı İmparatorluğu'nun egemenliği altındaki bölgelerde daha fazla siyasi angajmanını teşvik eden irredantist ve emperyalist bir ideolojidir. Neo-Osmanlıcılık, 20. yüzyılın son çeyreğinde ortaya çıkmış bir düşünce akımıdır. Bu ideoloji, 2002 yılında Adalet ve Kalkınma Partisi'nin iktidara gelmesinden sonra tekrar gündeme gelmiş, 2009 yılında Yeni Osmanlıcılığı savunan kişilerden, en son dönem Türk dış politikasının arkasındaki isimlerden biri olan Ahmet Davutoğlu'nun dışişleri bakanlığına getirilmesiyle Türk dış politikasının bu yönde gideceğine dair bir izlenim uyandırmıştır. Neo-Osmanlıcılık, Türkiye Cumhuriyeti'nin geleneksel dış politikası olan ve batıya dönük olmayı vurgulayan Kemalist ideolojiden bir kopuş olarak da değerlendirilmektedir.