Kanaatkarlık, elindekini yeterli bulma, kazancı ile yetinme, neticeye razı olma anlamına gelir. Yetinme ise, tamahkarlığın (açgözlülüğün) tam tersi olarak, hakkına razı olma şeklinde tanımlanabilir. Kanaatkarlık, ahlak ve tasavvuf kaynaklarında ruhi bir erdem olarak ele alınır. Kanaatkarlık, aynı zamanda iç huzurun da anahtarıdır; sahip olduklarıyla yetinen kişi, iç huzuru bulur ve daha tatmin edici bir yaşam sürer.