"Kudret ve kuvvet ancak Cenab-ı Hakka mahsustur.

Bundan önce annenin ricası ile pençe-i gazabımdan kurtulmuştun. Biz de seni ıslah olmuş ve semt-ıslaha yönelmiş kabul ederek affetmiştik. Halbuki senin gibi bir zalimin benim zamanımda saltanat davasında bulunması haramdır.

Senin kendin gibi birkaçına şiddet yoluyla galip gelmene, kendi topraklarında gösterdiğin gurur ve azametine hatta kudret ve şevketine bizim müsaade ve müsamahamız sebep oldu. Buna rağmen gururlanarak ve kendinden geçerek adaletli idarem altında rahat yaşayan Tokat’a ve sonra da Karaman ülkelerine askerlerini göndererek ahaliye zulmettiğin, birtakım şiddetlere başvurduğun ve rezaletlere sebep olduğun malumumuzdur.

Onun için cezanı vermek üzere bu yılın baharında harekete karar verdik.

Seni affetmek katiyen düşünülmemektedir.

Bundan sonra elçimiz ok ve görüşme dilimiz kılıçtır.

Sen vilayet yıkmayı padişahlık mı zannettin?

Çekinmeden, korkmadan topraklarımıza tecavüz ettiğin için kılıcımız senin göğsünde kana bulanmalıdır.

Mert isen meydana gel. Namert gibi delikten deliğe girme.

Hazırlıklarını yap, haber verilmedi deme.

Zira ki vücud-ı habisin arza-i telefdür ve bu baabda özür ve bahane bertaraftır” 145.