Osmanlı'da aşk, hem ilahi hem de mecazi boyutlarıyla ele alınırdı. İlahi aşk, Allah'a duyulan derin sevgi ve bağlılığı ifade ederken, mecazi aşk dünyadaki geçici güzelliklere duyulan sevgiyi simgelerdi. Aşk temalı edebi eserlerde, aşık karakteri, hem sevgilinin yüzünde ilahi güzelliği arayan bir derviş hem de aşkın getirdiği acılarla olgunlaşan bir kahraman olarak tasvir edilirdi. Ayrıca, Osmanlı padişahlarının aşk hayatları da mektuplarda işlenirdi.