Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, içinde mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.

Böylece bir lâhza kaldığım zaman,
Geceyi koynuma aldığım zaman,
Gözlerim kapanıp daldığım zaman,
Yeniden yollara düzülmekteyim.

Son günüm yaklaştı görünesiye,
Kalmadı bir adım yol ileriye;
Yüzünü görmeden ölürsem diye,
Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim 24.

Canım annem!
Hayata tutunmayı, güvenmeyi ve şefkati bana sen öğrettin. Küçücüktü yüreğim, senin sevginle hayatın rüzgârlarına karşı koymayı öğrendim. Hayatıma kazıdığım ve hiçbir zaman silinmeyecek bir şey varsa o sensin. Beni ilmik ilmiş bir nakış gibi işledin, emeğini hiç esirgemedin benden.

Anne, bana güvenmeyi öğrettiğin için sana minnettarım. Düştüğümde, yıkıldığımda senin yastığının kokusuyla iyileştiğim için...

Seni çok seviyorum 1.