Cahit Sıtkı Tarancı'nın "Otuz Beş Yaş" şiirinin hikayesi, şairin otuz beş yaşını yolun yarısı olarak kabul etmesi ve bu yaşta yaşadığı içsel dönüşümdür 135.

Şiirde, gençlik yıllarındaki canlılık ve delidoluluğun kaybolduğu, hayata bakış açısının değiştiği, fiziksel ve ruhsal bir değişim yaşandığı anlatılır 35. Şair, aynalara baktığında yaşlılığın belirtilerini görür ve gençliğinin geçip gittiğini fark eder 35.

Ayrıca, şiirde geçmişe özlem, kaybedilen arkadaşlıklar ve giderek yalnızlaşan ruh hali de dile getirilir 5. Son bölümde ise ölümle yüzleşme yer alır; ölüm, kabullenilmiş ve alışılmış bir son olarak sunulur 5.

Şiir, ilk dizesi olan "Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder" cümlesiyle edebiyatımızda deyim haline gelmiştir 5.