Yazeka
Arama sonuçlarına göre oluşturuldu
Bölgesel kalkınma politikaları, yaklaşımlarına göre iki ana kategoriye ayrılır:
- Yere/mekana duyarsız (nötr) yaklaşımlar:
- Dünya Bankası yaklaşımı: Ekonomik faaliyetlerin coğrafi olarak dağıtılmaya çalışılmasının beyhude bir çaba olduğunu ve yığılmanın gücünün önünde durulamayacağını savunur 2.
- Yer/mekan temelli (place-based) yaklaşımlar:
- AB ve OECD yaklaşımı: Coğrafi bağlamın çok önemli olduğunu ve azgelişmişliğin yerel elitlerin isteksizliği veya kapasitesizliğinden ya da yığılmanın merkezcil etkisinden kaynaklanabileceğini öne sürer 2.
Ayrıca, bölgesel kalkınma politikaları tarihsel perspektiften dört aşamaya ayrılabilir 2:
- Çevresel koruma ve kaynak gelişimine dayalı erken yaklaşımlar (1920-50) 2.
- Ulusal ölçekte etkin ve adil ekonomik gelişmeyi amaçlayan refah bölgeselciliği (1950-80) 2.
- 1980 sonrası neo-liberal fikirlere dayalı yüksek düzeyde rekabetçi girişimsel bölgeselcilik 2.
- Yeni bölgeselcilik kavramının gelişmesi 2.
Türkiye'de ise bölgesel kalkınma politikaları, 1960'lardan itibaren planlı kalkınma yaklaşımıyla ekonomik, sosyal ve kültürel kaynakların verimli kullanılması doğrultusunda şekillenmiştir 3. 2000'li yıllardan sonra ise merkezden yürütülen planlar yerele kaydırılmış ve bölgesel kalkınma ajansları aracılığıyla yerel dinamikleri göz önünde bulunduran politikalar geliştirilmiştir 13.
5 kaynaktan alınan bilgiyle göre: