Yeni Türkçe dönemi, Türk dilinin tarihsel dönemlerinden biridir ve 16. yüzyıldan itibaren başlar. Yeni Türkçe dönemi, üç ana kola ayrılır: 1. Kuzey Türkçesi: Koybal, Altay, Abakan, Soyon, Uryanhay. 2. Batı Türkçesi: Özbek, Hive, Türkmen, Horasan, Azeri, Gagavuz. 3. Doğu Türkçesi: Kaşgar, Kuça-Turfan-Komul, Tarançi. Bu dönemde, yerel konuşma ağızlarının yazı dillerini etkilemesiyle, genel Türk dillerinde yeni varyasyonlar oluşmuş ve 20. yüzyıldaki modern Türk yazı dillerinin temelleri atılmıştır.