Bir yaz günü, sıcak güneşin altında bir karınca, kış için yiyecek topluyordu 3. Azimli bir şekilde, sırtında taşıyabileceği kadar taneyi yuvasına götürüyordu 3. Bu sırada karşısına, bir ağacın altında tembel tembel oturan bir çekirge çıktı 3.

Çekirge, karıncayı alayla şöyle seslendi: "Ne kadar da çalışkansın karınca! Bütün gün böyle mi koşuşturacaksın? Gel benimle beraber dinlen, şarkılar söyleyelim" 3.

Karınca ise gülümseyerek, "Kış geliyor çekirge. Şimdi çalışmazsam, kışın ne yerim? Sen şimdi eğleniyorsun ama kış geldiğinde açlıktan kıvranırsın" dedi 3.

Çekirge, karıncayı dinlemeden yine kendi haline döndü 3. Güneşler birer birer battı, mevsimler değişti 3. Yaz yerini kışa bıraktı 3. Çevrede her yer bembeyaz olmuştu 3.

Karınca, sıcak yuvasında biriktirdiği yiyeceklerle rahatça yaşarken, çekirge ise açlıktan kıvranıyordu 3. Artık karıncanın kapısına gelip yardım dilemek zorunda kaldı 3.

Karınca, çekirgeye bakarak, "Görmüyor musun çekirge? Azim ve kararlılık olmadan hiçbir şey elde edilemez 3. Sen şimdi açlıktan ölmek üzereyken ben rahatça yaşıyorum 3. Çünkü ben yazın çalıştım, kışa hazırlık yaptım" dedi 3.

Çekirge, büyük bir pişmanlıkla başını öne eğdi ve karıncadaki azim ve kararlılığı takdir etti 3. O günden sonra çekirge de karınca gibi çalışmaya başladı ve hayatı değişti 3.