Klasik İtalyan sineması, özellikle İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemde ortaya çıkan ve Neorealizm akımıyla özdeşleşen filmleri kapsar. Bu dönemde öne çıkan bazı klasik İtalyan filmleri şunlardır: "Bisiklet Hırsızları" (Ladri di Biciclette, 1948): Vittorio De Sica'nın yönettiği, savaş sonrası Roma'da işsizlik ve yoksullukla mücadele eden bir babanın hikayesini anlatan bir başyapıt. "Tatlı Hayat" (La Dolce Vita, 1960): Federico Fellini'nin yönettiği, Roma'nın gece hayatını ve toplumun yüzeyselliğini eleştiren film. "Sekiz Buçuk" (Otto e Mezzo, 1963): Yine Fellini'nin yönettiği, yeni bir film için ilham arayan bir yönetmenin hikayesini anlatan bir eser. "Cennet Sineması" (Nuovo Cinema Paradiso, 1988): Giuseppe Tornatore'nin yönettiği, bir yönetmenin çocukluk anılarını ve ilk kez sinemanın ne olduğunu öğrendiği film makinisti Alfredo ile olan dostluğunu konu alan bir dram. Ayrıca, 1970'ler ve 1980'lerde komedya ve kültürlerin birleşimi gibi temaların işlendiği Dino Risi, Mario Monicelli ve Luigi Magni gibi yönetmenlerin filmleri de klasik İtalyan sinemasının önemli örneklerindendir.