"Seni seviyorum Armağan! Seni doğduğum, nefes aldığım günden beri, toprağa sıcağı avucladığından beri, ağacın dibine oturup yaktığım türkülerden beri seviyorum. Hiç görmeden bildiğim, görünce tanıdığımsın. Yanımda yokken sen bende varsın, yanımda varken ben sende yok oluyorum. İşte söyledim Armağan. İki yıllık sessizliğimin mührünü söküp attım. Gerisi sana kalmış."

"Yalvarırım, lütfen iyi anımsa sana şimdi söylediklerimi ve erkenden gidiyorum senden, çıkıyorum memleketten ve adıyorum ki zavallı ben, sanki asla görmemişim seni ama yanan bir mum tutuyormuşum da sönüvermiş gibi bil ki nereye gidersem gideyim, nerede olursam olayım ve ne kadar yaşarsam yaşayayım söz veriyorum ne bir başkasına bakacağım ne de namertlik edeceğim."