Sevk ve İskân Kanunu, resmî adıyla Tehcir Kanunu, 27 Mayıs 1915'te Osmanlı Hükûmeti tarafından I. Dünya Savaşı sırasında, Osmanlı ordusu ile karşı karşıya gelebilecek iç unsurların savaş bölgelerinden uzak yerlere devlet eliyle gönderilmesi için çıkarılan göç kanunudur. Kanunun bazı maddeleri: Birinci madde: Ordu, kolordu, tümen ve mevki komutanlarına, hükûmetin emirlerine ve ülkenin savunmasına karşı muhalefet ve silahlı tecavüz durumunda, gerekli önlemleri alma yetkisi verir. İkinci madde: Casusluk ve ihanet tespit edilen köy ve kasaba halkının, toplu veya bireysel olarak başka bölgelere sevk ve iskân edilmesine izin verir. Kanun, etnik bir grup belirtmeden, genel olarak devlet güçlerine ve kamu düzenine karşı muhalefet edenleri kapsar.