Pier Paolo Pasolini'nin en iyi filmi konusunda kesin bir görüş yoktur, ancak bazı eleştirmenler ve kaynaklar tarafından öne çıkarılan filmler şunlardır: 1. "Aziz Matyas'a Göre İncil" (1964): Pasolini'nin bu filmi, İsa peygamberin hayatını anlatırken Marksist diyalektik ve Hristiyan mitosu arasındaki ilişkiyi incelemesi ve yarı belgesel biçimiyle dikkat çekmesi nedeniyle önemlidir. 2. "Şahinler ve Serçeler" (1966): Pasolini'nin en sevdiği film olarak belirtilen bu yapım, Katolik kilisesi, entelektüeller ve burjuvaziye yönelik eleştirel bir bakış sunar. 3. "Salo ya da Sodom'un 120 Günü" (1975): Pasolini'nin son filmi, Nazi Almanyası döneminde geçen ve içerdiği görsel şiddet nedeniyle tartışma konusu olan bir eserdir.