İnsandaki yıkıcılığın kökenleri

Erich Fromm, insandaki yıkıcılığın kökenini iki tür saldırganlık ile açıklar: savunucu ve yıkıcı. Savunucu saldırganlık, yaşamsal tehditlere karşı biyolojik bir tepkidir ve türün varlığını sürdürmesine hizmet eder. Yıkıcı saldırganlık ise insana özgü, kalıtımsal olmayan ve toplumsal koşullarla şekillenen bir dürtüdür. Bu tür, zalimlik ve şiddet eğilimlerini kapsar.

Fromm, Freud'un "ölüm içgüdüsü" teorisini eleştirir ve yıkıcılığın doğuştan değil, kültürel ve psikolojik faktörlerle ilişkili olduğunu savunur. İnsan, diğer memelilerden farklı olarak biyolojik olarak uyarlanamayan bu yıkıcı eğilimi sergiler.

Yıkıcılığın temelinde güçsüzlük, soyutlanma ve yaşamın engellenmesi gibi psikolojik dinamikler yatar. Tarihsel süreçte uygarlığın ilerlemesine rağmen bu eğilimin artması, Fromm'a göre toplumsal yapıların ve bireysel koşulların sonucudur.