17 nolu HDPE Dispanser Departmanı başkanı Venediktov Alexander Nikolaevich'e ve psikiyatrist Sahakyan Sergey Karenovich'e profesyonellikleri ve sorumu çözme hızları için içtenlikle minnettarlığımı ifade etmek istiyorum. Bir bölgeden diğerine taşındım ve yeni ikamet yerimdeki HDP'YE bağlanmak için zamanım olmadı, ancak uzun bir süre için gerekli ilaçları almayı başardım. Acil yardım için özel teşekkürlerimi sunuyorum: Amiri ambulansa çağırdıktan sonra doktorlar hemen geldi ve durumumu önemli ölçüde iyileştiren bir enjeksiyon verildi. İlginiz ve desteğiniz için çok teşekkür ederim!

Orijinalini göster · Русский

kotlyar2-0

10. seviye şehir uzmanı

Dürüst olmak gerekirse, bu HDPA'NIN çalışmalarının nasıl organize edildiğinden sadece ayaktayım. Sevk veya danışma için gelmeye karar verirseniz, muhtemelen bütün gün rehin verin, çünkü burada kayıt yok. Son derece canlı bir sıra vardır ve bir hastanın alımı 40 dakika veya daha fazla olabilir. Bu mümkün olduğunca kafaya uymuyor. Şu anda randevuya gitmek için neden bir kişinin gelmesi gerektiğini içtenlikle anlamıyorum ve telefona / tavana kaç saat yapıştırılacağı bilinmiyor. Birkaç gün önceden merkezi bir kayıt ayarlayamıyorsanız, insanların ne kadar beklemeleri gerektiğini anlamaları için belirli bir ofise gelenlere her gün en azından "elle" kuponlar verin! Dün sırada oturduğum 2,5 saat boyunca, işten sonra bir sürü başka şey yapabilirdim ya da en azından dinlenebilirim ve sonunda sıramı beklemeden zaman ayırdım, çünkü beklemenin 3. saatinde sinirlerimi kaybettim. Kâbus. Sadece kelime yok. Değerlendirmemi 03/1/25 tarihinden itibaren düzeltiyorum. Smirnov'un doktoru Sabina Frunzevna yetersizdir. Protokole göre ve sadece hastanın görüş ve çıkarlarına bakılmaksızın hareket eder. Başlangıçta, sadece reçete almaya geldiğimde, karşıdaki ofisteki biriyle ilişkisini (m / s ve bir doktor) öğrendiğini fark ettim. Yanıma gelip belgeleri talep ettikten sonra (bir insan gibi sormadan), onlara baktıktan sonra aynı ofise geri döndüm, gayretle masasına birini koydum ve şöyle dedi: "İşte, bakın..." ve başka bir şey. Sonra - sadece atları olan bir sirk. Bir anamnez toplamaya başladım, ikamet ettiğim adreste doktorum olacağı ve hakkımda her şeyi bilmesi gerektiği konusunda uyardım. Bundan sonra, öykünün bir kısmını topladıktan sonra, neden yarım yıl önce ilk kez hangi ofiste olduğumu hatırlamadığıma çok şaşırdım (ama neden sadece bir reçete için geldiğimde bu tür bilgileri hatırlamalıyım ve hepsi bu kadar?), hafızayla ilgili sorunları sordum ve sonunda ellerime baktığında, açıklığa kavuşturduktan sonra motosikletin üzerine düşmekten kaynaklanan yara izinin artık hakkım olmayacağını söyledi! Burada sadece beni dışarı çıkardılar. Duygusal olarak (yüksek sesle değil, ısrarcı bir tonla), bunun neden yapılamayacağını ona açıkladım. Üzerine cıvatayı koyduğu ve rızası için çoktan kağıt parçaları bastığı. Bu konuyu onunla tartışmaya yönelik başarısız girişimlerden sonra (sürekli sözümü kesip sandalyeme oturmamı istedi), ilişkiyi de çözdüğü ofise gittim. Durumu açıkladı, aynı zamanda uçtu ve tekrarlamaya başladı: "- çantayı ofiste bıraktınız, çantayı alın." Tekrar et! Ona şimdi ona döneceğimi söyledim ve devam edeceğiz. Bundan sonra, sorunun ne olduğunu açıklığa kavuşturmak için aynı ofisten m / s'ye geldim, doktor ondan bizimle ofiste kalmasını istedi (garip, çünkü tonumu yükseltmedim, küfürle küfür etmedim ve aklına hangi konuyu başlatırsam ona bakmadım). Genel olarak, her şey her yere bir ret yazmamla sona erdi ve bu kağıtların bir kopyasını kendim için yapmamı istedim. Bu hdp'ye ve hatta özellikle bu doktora başvurmanızı şiddetle tavsiye etmiyorum.

Orijinalini göster · Русский

Сергей Кашмарюк

4. seviye şehir uzmanı

Akıl hastanesinde yatıyordum, burada hem iyi hem de kayıtsız ve bazen de zalim insanlarla karşılaştım. En kötü vakalardan biri demans veya Alzheimer hastalığı olan yaşlı bir hastadır. Personel, insancıl yöntemlerle onları korumak yerine şiddet yolunu seçmiştir. Yürümesini önlemek için kasıtlı olarak ayakları dövüldü. Görevlilerden biri, morluk kalmaması için düzenli olarak kalçalarına bacağını vurdu. Başka bir hastayla ilgili bir vaka vardı - belki de beyin ödeminin arka planına karşı ateşli beyaz bir duruma getirildiler. Kurum personeli tarafından da dövüldü. Bulunduğum başka bir kurumda, iki erkeğin doğrudan komşu koğuşta samimi bir ilişkiye girdiği ve personelden kadınlardan birinin bunu görmeye özel olarak geldiği, bu da kendi içinde edep ve güvenlik normlarını ihlal ettiği bir durum vardı. Bazı çalışanlar düzenli olarak ırkçı ifadelerle konuştu: "kara ayaklıları işe götüreceklerini" söylüyorlar, bu kulağa iğrenç ve aşağılayıcı geliyordu. Hastanede onlara. Gannushkina'da bir kriz yaşadım. Tip 3 SMA, taşikardi, hipertansiyon ve beyinde vasküler lezyonlarım var. Kendimi kötü hissettim, acı ve korkudan çığlık atıyordum ama baskıyı ölçmek veya yardım etmek yerine ilaç vermek yerine bana güldüler. Hemşirelerden biri ilaç yerine bana bir düğme verdi. Kendimi kurtardım — çok su içtim, ıslandım ve bu, oraya su dökmek bile yasak olmasına rağmen durumu hafifletmeye yardımcı oldu. Bir kadın kalp atış hızımı parmağıyla ölçtüğünde, çünkü tansiyon aleti artık başa çıkamıyordu - nabız dakikada 160 atıştan fazlaydı ve sanki "kafamda kan damarları patlamak üzereymiş gibi" hissediyordum. Hastanede ilaçlar sıkı bir şekilde kayıt altındadır ve bazen bürokrasi nedeniyle hastalar bunları zamanında alamazlar. Sistem hırsızlığa karşı korunmak için tasarlandı, ancak aynı zamanda hastalar acı çekiyor. Birinin hemşirenin telefonunu aradığını ve hapları çıkarmasını istediğini gördüm, belki de uyuşturucu bağımlısıydı. Ancak bu gibi durumlarda bile doktorların semptomları tedavi etmeleri ve sadece muhasebeyi izlememeleri gerekmektedir. Beta blokerleri ver, kapoten — en azından bir şeyler yap. Akrabalar gelip vites getirdiklerinde, personel her zaman yanlarında otururdu — neler olup bittiğini anlatmamamı sağladılar. Telefonla aynı şey: kısıtlama, kontrol, izolasyon. Bir koğuşta yemek yemek imkansızdı: aynı anda yiyecek getirilip çocuk bezleri çıkarılırdı ve açıkçası kirliydi. Düzenli hastayı dövüyordu - görünüşe göre kütükten veya yatılı okuldan geliyordu. Kameraların olmadığı yerlerde dövüldüler ve kameralar her yerde değildi. Bazı sağlık görevlileri, hastaları sigaralar için işlerini yapmaya ve emeklerini kullanmaya zorladı, bu da sömürü ve hakların ihlali anlamına geliyordu. Sonuç olarak, ilaçlardan sakinleştim, dövülebilir, aptal oldum. Taburcu olduktan sonra annemle ben ikimiz de engelliyiz, akrabalarımız daireyle aldattılar. Odnushka'yı satın aldılar ve entrikalar düzenlediler, bizi borçlarla bıraktılar. 25 yıldır zihinsel ve fiziksel olarak zorbalığa uğruyorum. Kardeşim bir keresinde noteri davet etti ve beni anlaşılmaz belgeler imzalamaya ikna etti. O anda ilaçların etkisi altındaydım ve neler olup bittiğini hiç düşünmedim. Daha sonra benim sırdaşım olduğu ortaya çıktı. Bu belgelerle SIM kartlarıma erişebildi, benim adıma hediyeler alabildi, mahkemede çıkarlarımı temsil edebilir, hatta banka kartlarımı elden çıkarabilirdi. Daha sonra bu vekaletnameyi iptal ettim ama tam olarak emin değilim çünkü onlar hemfikir olabilirler veya. Onlar sahtekarlar ve bence yalnız hareket etmiyorlar. İnternette onlara yardım ediliyor. Bildiklerini kullanıyorlar - 25 yılda annem dışında tek bir arkadaşım, tek bir akrabam, tek bir arkadaşım olmadı. Başvuracak kimsem yok, şikayet edecek kimsem yok. Ve bunu anlıyorlar. En son 99 yılında arkadaşlarım oldu. Ben daha yürüyebildiğimde. Çocukken bile hastalığa yakalandım - 11 yaşından 33 yaşına kadar tecrit içinde yaşadım. 2001'de hala yürüyebiliyordum ve aileme hasta olduğumu söyleyebiliyordum, ancak bunun kendi kendine hipnoz olduğunu iddia ettiler. 2015 yılında, babamın ölümünden sonra, ben zaten yataktayken, yardım etmek yerine, bir akrabam bilinçsiz bir durumda beni telefonundan filme aldılar, gülmek için internete koydular ve benden kurtulmaya çalıştılar, kütüklere teslim ettiler. Her şeyi biliyorlardı, kendimi nasıl tedavi ettiğimi gördüler, bir sürü hap içtim, kediotu, anne sütü, corvalol, valokordin, Klonazepam.ve sadece ölmemi veya bozulmamı bekliyorlardı. Bir kez Masha Bratova'nın arkadaşı yardım etti — mutfağa zar zor geldiğimde. Kendimi kötü hissettiğim yerde alnımı suyla sildi. Neden Gannushkin'de birçok kez yattım? Akrabalarıyla çatışmaları, zulmü ve baskıları nedeniyle. Kardeşim telefonumu iki kez kırar, SIM kartı alır ve pilleri kablolu bebek arabasından çıkarır, böylece hiçbir yere gidemezdim. Mitino bölgesinde her şeyi onlardan aldılar, hatta emlakçı gibi davranan klinikten bir doktorla bile daireden pay almalarına yardım ettiler. Ve kayıt yaptırdım. Annesi 69 yaşında, hemodiyaliz prosedüründen geçiyor ve hafıza sorunları yaşıyor. Artık asansörüm yok ve bir yıldan fazla bir süredir yıkanamıyorum. Dairede yatıyorum ve yatak yaralarından muzdaripim. Eğer ehliyetim yoksa, işlem geçersiz sayılır.

Orijinalini göster · Русский

Psikhonevrologichesky dispanser № 17

Fotoğraf veya video ekle

Haberler

Adres

İletişim bilgileri

Mesai saatleri

Nasıl gidilir

Özellikler

Yakındaki benzer yerler

151 yorum