TürkKültürü

Zeytin çarşafını zeytin üreticileri kullanır.

Çay ve simit, Türk kültürüne aittir. Simit, Osmanlı'dan günümüze uzanan köklü bir geleneğin parçasıdır ve Türk mutfak kültürünün önemli unsurlarından biridir. Çay ve simit, Türk toplumunda paylaşmak, iletişim kurmak, ağırlamak, dostluk ve konukseverlik gibi sembolik anlamlar taşır.

Türkiye'de unutulan bazı gelenekler şunlardır: Sadaka taşları: Yoksulların ihtiyaç kadarını alıp, geriye kalanını başka bir insana bıraktığı, sosyal dayanışmayı sağlayan taşlar. Zimem defteri: Zenginlerin, tanımadıkları bakkal ve manav gibi dükkanlara giderek veresiye defterinden rastgele sayfalar kopararak borçları sildirmesi geleneği. Mahalle kahveleri: İlmi, edebi konuşmaların ve hikayelerin anlatıldığı, bilmeyenlerin bilenlerden istifade ettiği yerler. Nevruz ritüelleri: Ateş üstünden atlama, yumurta boyama ve dilek dileme gibi baharın gelişini simgeleyen ritüeller. Kaya dili: Engebeli arazide haberleşmek için kullanılan düdük yardımıyla yapılan iletişim yöntemi. Tel helva: Ramazan akşamlarında yapılan zahmetli bir tatlı. Ramazan'da iftar yemekleri: Hali vakti yerinde olan kişilerin, evlerinin bahçelerinde fakirlere iftar yemeği vermesi geleneği. Hacivat-Karagöz gösterileri: Geleneksel ramazan eğlenceleri. İlk oruç tutan çocuklara hediyeler: İlk defa oruç tutan çocuklara çeşitli hediyeler verilmesi geleneği. İftarlık dağıtımı: Maddi durumu kötü olan vatandaşlara iftarlık verilmesi geleneği.

Hayır, "Dandini Dandini Dastana" ve "Deliloy" aynı değildir. "Dandini Dandini Dastana", Türk edebiyatında yaygın olarak bilinen bir ninni olup, belirli bir hikayesi ve sözleri vardır. "Deliloy" ise farklı bir şarkı veya ninni olabilir, ancak mevcut belgelerde bu iki ifadenin aynı olduğuna dair bir bilgi bulunmamaktadır.

Türk kültür hayatında görüş ve düşünceleriyle önemli izler bırakan bazı sufiler: Hoca Ahmet Yesevi. Yunus Emre. Mevlana Celalettin Rumi. Hacı Bektaş Veli. Hacı Bayram Veli. Ahi Evran.

"7 Kocalı Hürmüz" oyununda bir kadın (Hürmüz) ve yedi erkek (kocası) bulunmaktadır.

Türk Ocakları Derneği, millî kültürün geliştirilmesi, ahlâk ve fikir hayatının güçlendirilmesi, millî birliğin kuvvetlendirilmesi ve toplum yapısının sağlamlaştırılması amacıyla kurulmuştur. Bazı faaliyetleri: Sohbetler, seminerler, konferanslar ve toplantılar düzenler. Millî ve manevi değerler ile ilgili toplumu bilinçlendirir. Türk dili, tarihi ve edebiyatı gibi konularda kurslar ve eğitim kurumları açar. Dergi, kitap ve gazete gibi yayınlar yapar. Spor yarışmaları düzenler. Türk kültürünü ve dilini yıkıcı akımlara karşı korur. Türk dünyasının bütünleşmesini hedefleyen çalışmalar yapar. Türk Ocakları Derneği'nin siyasetle bir ilgisi yoktur.

Afanasyevo kültürü, Proto-Türkler olarak adlandırılan ilk Türk kültür sahalarından biridir. Afanasyevo kültürünün hangi Türk boyuna ait olduğuna dair spesifik bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak, bu kültürün Altay Dağları ile Volga Nehri arasında etkili olduğu ve konargöçer bir yaşam tarzını yansıttığı bilinmektedir. Afanasyevo kültürünü sırasıyla Okunyev, Andronovo, Karasuk, Tagar ve Taştık kültürleri izlemiştir.

Türklerin aynayı neden ters astığına dair bilgi bulunamadı. Ancak, aynaların görüntüyü ters yansıtmasının nedeni, ışığın aynadan yansırken geliş açısı ile yansıma açısının eşit olması ve bu durumun beyinde ters bir algı yaratmasıdır. Ayrıca, bazı kültürlerde aynaların ters asılması, Şamanizm gibi geleneklerle ilişkili olarak, iki dünya arasında bir bağlantı kurma veya kötü ruhlardan korunma gibi sembolik anlamlar taşıyabilir.

Türkiye'de dondurmanın ne zaman bulunduğuna dair kesin bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak, dondurmanın kökeninin antik medeniyetlere dayandığı ve yaklaşık olarak günümüzden 3000 yıl önce icat edildiği öne sürülmektedir. Türkiye'deki bazı dondurma türleri ve tarihsel gelişimleri: Maraş dondurması: 19. yüzyılda, Maraşlı Osman Ağa'nın fazla salebi kara gömmesiyle tesadüfen bulunmuştur. Anadolu'nun soğuk tatlıları: Selçukluların 13. yüzyılda soğuk veya dondurulmuş şerbetler için karlıklara sahip oldukları bilinmektedir. Yazılı basında ilk dondurma reklamı 18 Eylül 1849 tarihinde Ceride-i Havadis gazetesinde yer almış, dondurma tarifinin yer aldığı ilk yemek kitabı ise 1882'de Ayşe Fahriye'nin "Ev Kadını" adlı kitabında yayınlanmıştır.

Giresun bıçaklarının meşhur olmasının bazı nedenleri: Dayanıklılık ve keskinlik: Giresun bıçakları, özellikle pancar bıçağı, son derece keskin olup, uzun süre körelmeden kullanılabilir. Tarihî önem: Giresun, 19. ve 20. yüzyılda el yapımı bıçaklarıyla tanınmış bir ildir. Geleneksel üretim: Bıçak üretimi, demir madeninin işlenmesine dayanır ve geleneksel yöntemlerle yapılır. Usta zanaatkarlar: Haluk Kemal Yücesan gibi usta bıçakçılar, geleneksel yöntemleri kullanarak yüksek kaliteli bıçaklar üretir. Çeşitlilik: Pancar bıçağı, çubuk (sepet) bıçağı, kanun bıçağı gibi çeşitli kullanım amaçlarına göre isimlendirilmiş bıçaklar üretilir.

Türkiye'deki dokuz halk oyunu şunlardır: 1. Zeybek: Ege ve Batı Anadolu. 2. Hora: Trakya. 3. Horon: Orta ve Doğu Karadeniz. 4. Halay: Doğu, Güneydoğu ve Orta Anadolu. 5. Bar: Kuzeydoğu Anadolu. 6. Kaşık Oyunları: Orta Anadolu ve Akdeniz. 7. Teke Zortlatması: Göller Yöresi, Batı Akdeniz. 8. Karşılama: Konya Bölümü, Batı Karadeniz, Güney Marmara. 9. Kılıç Kalkan: Erzurum ve çevresi.

Türk kültüründe masa, genellikle yemek yemek, çalışmak veya çeşitli aktiviteler için kullanılan bir mobilya parçası anlamına gelir. Yerde oturmaya ve yemeğe alışık Türk toplumunda masa kullanımı, ilk kez 19. yüzyıla denk gelmektedir. Ayrıca, masa kelimesi farklı bağlamlarda farklı anlamlar da taşıyabilir: Aynı masada oturanların tümü. Dairelerde veya kurumlarda belirli konularla ilgili işlerin görüldüğü bölüm. Düz duruşlu yer, düzlek yapı. İç içe geçme ayaklarıyla yüksekliği ayarlanabilen masa biçiminde atlama aracı.

Türklerde bolluk ve bereket sembolü olarak kullanılan bazı unsurlar şunlardır: Nar: Arapça kökenli bir sembol olup, doğurganlık, yaşam ve ölümsüzlüğün yanı sıra bolluk ve bereketi de temsil eder. Umay Ana: Türk mitolojisinde doğurganlık, annelik, toprak ve bereketin simgesi olarak kabul edilir. Turna: Anadolu'da bolluk ve bereketin sembolüdür. Hayat Ağacı: Sürekli gelişim ve değişimi sembolize eder. Ayrıca, Anadolu'da pıtrak, el, parmak ve tarak gibi motifler de yaratıcı gücü ve bereketi simgeler.

Fatma Hatun, Nasrettin Hoca'nın ikinci eşidir. Hayatı hakkında bazı bilgiler: Nasrettin Hoca ile Akşehir’de evlenmiştir. Bu evlilikten Fatma isimli bir kızı olmuştur. Fatma Hatun’a ait Sivrihisar’ın eski mezarlığında bulunan 727 tarihli mezar kitabesi, onun varlığını doğrulamaktadır. Fatma Hanım’ın Mevlâna Celâleddin isimli bir oğlu olmuş ve Sivrihisar’da kadılık yapmıştır. Bazı kaynaklarda, Nasrettin Hoca’nın ilk eşinin de Fatma olduğu ve bu evlilikten de Fatma isimli bir kızı olduğu belirtilmektedir.

Sarıkız'ın gerçek hikayesi, Kazdağları'na özgü bir halk efsanesine dayanmaktadır. Efsaneye göre, Çanakkale'nin Ayvacık ilçesine bağlı bir köyde yaşayan Sarıkız, küçük yaşta annesini kaybeder ve babasıyla birlikte Kavurmacılar Köyü'ne göç eder. Baba, hacca gitme hayaliyle yanıp tutuşmaktadır ve kızının desteğiyle bu hayalini gerçekleştirmek için yola çıkar. Baba hacdan döndüğünde, bu dedikodularla yüzleşir ve kızını Kazdağları'nın zirvesine bırakarak yalnızlığa terk eder. Sarıkız'ın hikayesi, her yıl ağustos ayında düzenlenen Sarıkız Şenlikleri ile anılmaktadır.

AEK'nın stad açılışında horon tepilmesinin nedeni, stadyumun "Ayasofya" olarak adlandırılması ve açılış töreninin bu ismi vurgulamak amacıyla düzenlenmesidir. Açılış töreninde, 19 Mayıs 1919'u sözde Pontus soykırımı olarak tanıyan ve Türkiye'yi bu soykırıma itham eden şarkı ve türküler besteleyen Matthaios Tsahouridis kemençe çalmış ve çevresinde bulunanlar horon oynamıştır.

Nasrettin Hoca ve Dede Korkut'un önemli olmasının bazı nedenleri: Türk halk edebiyatının önemli temsilcileri olmaları. Türk halkının kültürel ve sosyal değerlerini yansıtmaları. Eğitimsel ve öğretici nitelikler taşımaları. Destan döneminden halk hikayeciliğine geçişin önemli ürünleri olmaları. Türk boylarının yaşam mücadelesini ve kahramanlıklarını konu almaları. Mitolojik kahraman olarak da kabul edilmeleri.

Seymenlik geleneği, kökleri Orta Asya Oğuz Türkleri'ne kadar uzanan, yiğitlik, vefa, sadakat ve toplumsal dayanışma gibi değerler etrafında şekillenmiş kadim bir Türk kültürüdür. Seymen Alayı, milli felaket günlerinde, bir beyliğin veya devletin yıkılışında, yeni devleti kurmak ve yeni lideri seçmek için düzenlenen törendir. Seymenlik, 14. yüzyılda Ankara'da devlet kuran Ahiler döneminde yeniden şekillenmiştir. Son büyük Seymen Alayı, 27 Aralık 1919'da Mustafa Kemal Paşa'nın Ankara'ya gelişi sırasında düzenlenmiştir. Günümüzde Seymen, Ankara köylerinde ve Anadolu'nun bazı yörelerinde tekil olarak "efe veya köy yiğidi", çoğul olarak da "düğün alayı" anlamında kullanılmaktadır.

Beberuhi, Karagöz ve Hacivat oyunlarında yer alan bir tipin adıdır. Beberuhi kelimesinin diğer anlamları: Kısa boylu, sevimsiz, budala erkek (mecaz). Kanbur ve cüce. İri ve gaga burun, büyük ağızlı ve dişlek. Bazen elinde, bazen de uzun sivri külahının tepesine asılmış bir kağıt veya muşamba fener. Beberuhi, aynı zamanda altı kulaç ve pisbov adlarıyla da anılır.